Rodzaj gaśnicy musi być dostosowany do gaszenia ognia w ramach poszczególnych grup pożarów, jakie mogą powstać w obrębie:

• materiałów stałych, przy których spalanie wiąże się z tworzeniem żarzących węgli (grupa A),
• cieczy i materiałów stałych, które się topią (grupa B),
• gazów (grupa C),
• metali (grupa D),
• tłuszczów oraz olejów w urządzeniach kuchennych (grupa F).

W zależności od grupy pożaru, stosuje się gaśnice proszkowe, pianowe, płynowe czy śniegowe.

Należy pamiętać, że gaśnice muszą zostać rozmieszczone w miejscach łatwo dostępnych oraz widocznych i posiadać specjalne oznaczenia. Gaśnice nie mogą znajdować się w lokalizacjach narażonych na mechaniczne uszkodzenie czy bezpośrednie oddziaływanie źródła ciepła. Oprócz tego, w obiektach, w których przebywają ludzie, odległość do najbliższej gaśnicy nie może być większa, niż 30 metrów.

Aby zapewnić skuteczną ochronę ppoż. w zakładzie pracy – liczba, wielkość, rodzaj i rozmieszczenie poszczególnych gaśnic – muszą korespondować ze specyfiką danej firmy oraz jej działalnością. Obiekty powinny być wyposażone w gaśnice, które spełniają odpowiednie normy, a ich rodzaj musi być dostosowany do gaszenia zarzewia ognia, według tzw. grupy pożaru. Szczegółowe informacje i wytyczne w tym względzie, można znaleźć w rozporządzeniu MSWiA w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.

W myśl przepisów, na każde 100 m2 całkowitej powierzchni strefy pożarowej wewnątrz budynku, bez ochrony stałym osprzętem gaśniczym (np. hydrantem), powinna przypadać 1 jednostka środka gaśniczego, czyli 2 kg / 3 dm3. Wymóg ten odnosi się do budynków zakwalifikowanych do strefy zagrożenia ZL I, ZL II, ZL III i ZL V oraz do większości obiektów produkcyjnych i magazynowych, a także posiadających pomieszczenie zagrożone wybuchem. W przypadku innych powierzchni, za wyjątkiem strefy ZL IV (budynki mieszkalne) – przewiduje się 1 jednostkę środka gaśniczego na każde 300 m2.

Wśród licznych obowiązków, jakie ciążą na każdym pracodawcy, jest m. in. konieczność zapewnienia zatrudnianemu personelowi właściwej ochrony przeciwpożarowej w zakładzie pracy. Wszystkie przepisy i procedury postępowania w tym zakresie, normuje rozporządzenie MSWiA z dnia 7.06.2010 r., dotyczące ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Zwykle osobą odpowiedzialną za realizację obowiązków w obszarze ochrony ppoż. – jest specjalista ds. BHP w firmie, a organem umocowanym do kontroli – Państwowa Straż Pożarna. Jednym z podstawowych wymogów, jest wyposażenie obiektu i właściwe rozmieszczenie na jego terenie gaśnic.

Szczegółowe wymagania BHP w zakresie odzieży ochronnej i roboczej, wynikają ze specyfiki danego stanowiska pracy oraz wykonywanych obowiązków. O tym – jaka odzież robocza są adekwatne do pracy na danym stanowisku – decyduje pracodawca po konsultacji z przedstawicielem załogi. Ważnym ogniwem jest tu także głos specjalisty BHP, który obiektywnie szacuje tzw. ryzyko zawodowe dla każdego stanowiska pracy. Wszelkie postanowienia w zakresie odzieży roboczej i ochronnej, w tym odnośnie częstotliwości jej przydziału, powinny znaleźć się w regulaminie zakładu pracy.

W sytuacji, gdy pracodawca nie przewidział odzieży roboczej, a osobiste ubranie pracownika uległo zniszczeniu – szef firmy musi liczyć się z konieczności wypłaty stosownego odszkodowania. Jeżeli praca niesie ze sobą ryzyko niekorzystnego oddziaływania czynników szkodliwych/niebezpiecznych, pracodawca zobowiązany jest przydzielić nieodpłatnie odzież ochronną. Warto jednak zaznaczyć, iż po wygaśnięciu bądź rozwiązaniu stosunku pracy, zatrudniony zobligowany jest do zwrotu odzieży ochronnej do firmy.

Głównym zadaniem odzieży ochronnej jest zabezpieczenie pracownika przed ryzykiem wystąpienia urazów ciała. Profesjonalna odzież ochronna powinna być zaprojektowana i wykonana w sposób umożliwiający pracownikowi komfortowe realizowanie powierzonych zadań. Odpowiednia ochrona przed niebezpieczeństwami i szkodliwymi czynnikami, nie powinna ograniczać sprawności oraz efektywności wykonywanych obowiązków zawodowych. Protekcja, z myślą o jakiej powstała odzież ochronna, musi być potwierdzona stosownym certyfikatem.

Wśród licznych czynników ryzyka, z jakimi najczęściej spotykają się pracownicy, są np. wilgoć, ekstremalne temperatury, otwarty płomień/ogień, chemiczne substancje żrące, w tym gazy, niesprzyjające warunki/zjawiska pogodowe, hałas czy obsługa niektórych maszyn/urządzeń. Ze względu na rodzaj potencjalnego zagrożenia, odzież ochronną może być:

• wodoodporna,
• niepalna,
• kwasoodporna,
• antyelektrostatyczna,
• zabezpieczająca przed uszkodzeniami mechanicznymi,
• ostrzegawcza.

Odzież robocza powinna być stosowana wówczas, kiedy w trakcie realizacji powierzonych przez pracodawcę obowiązków zawodowych, osobiste ubranie zatrudnionego narażone jest na zabrudzenie bądź trwałe uszkodzenie. Robocza odzież zabezpiecza pracownika przed wpływem czynników, które nie stanowią bezpośredniego zagrożenia dla jego zdrowia. Zazwyczaj tego rodzaju ubranie kojarzy się z branżą budowlaną, jednak odzież robocza to także element garderoby w sektorze gastronomicznym czy medycznym.

Profesjonalna odzież robocza powinna być wykonana z wytrzymałych materiałów, ponieważ poddawana jest intensywnemu użytkowaniu oraz częstemu praniu. W przypadku odzieży roboczej przeznaczonej do aktywności na zewnątrz, zwykle mamy do czynienia z ubraniem na okres wiosenno-letni oraz wersją ocieplaną – do pracy w sezonie jesienno-zimowym.

W ramach szerokiego asortymentu, do najpopularniejszych elementów odzieży roboczej, zalicza się m. in. spodnie, kurtki, koszule, bluzy, kombinezony, t-shirty, nakrycia głowy. Idealnie dobrana odzież robocza powinna zapewniać komfort, wygodę i nie krępować ruchów.

W ramach szerokiego asortymentu, do najpopularniejszych elementów odzieży roboczej, zalicza się m. in. spodnie, kurtki, koszule, bluzy, kombinezony, t-shirty, nakrycia głowy. Idealnie dobrana odzież robocza powinna zapewniać komfort, wygodę i nie krępować ruchów.

Wśród szerokiej gamy pojęć z zakresu przepisów BHP, często mamy do czynienia z terminami: „odzież robocza” i „odzież ochronna”. Pojęcia te nierzadko są ze sobą mylone bądź używane zamiennie, jednak w rzeczywistości dotyczą różnych funkcji związanych z ubiorem pracownika. Odzież ochronna to ubranie specjalistyczne, które wymaga potwierdzenia swej funkcji zabezpieczającej odpowiednimi certyfikatami. W przypadku odzieży roboczej, atesty i certyfikaty nie są konieczne, bowiem podstawowych zadaniem tego rodzaju ubioru jest jedynie ochrona przed pobrudzeniem.